Κατάλογος αρχείων

Κάποτε έβλεπα την ζωή μου σαν να ήμουν κλεισμένη πίσω από σίδερα. Λες και δεν υπήρχε αέρας εκεί που με είχαν κλείσει. Ασφυκτιούσα αλλά δεν το έβλεπε κανένας.
Ποιος άλλωστε είχε την «καλοσύνη» να ενδιαφερθεί για το πώς ένιωθα ή για το τι με απασχολούσε;
Ποιος υπήρξε έστω και μια φορά στην ζωή μου να με ρωτήσει για το τι είχε πραγματικά ανάγκη η ψυχή μου;
Κανείς, μέχρι πριν λίγο καιρό. Κανείς, μέχρι που βρέθηκε στο δρόμο μου εκείνος.
Κι είχε όχι μόνο την καλοσύνη να ρωτήσει, αλλά ότι έκανε ήταν και φαινόταν πραγματικά ότι ήταν μέσα απ’ την καρδιά του.
Εκείνος ήταν που μου έδειξε τι θα πει ΖΩΗ.
Τι θα πει να ανασαίνεις χωρίς να χρειάζεσαι μάσκα οξυγόνου. Αυτός ήταν που μου έδειξε τον τρόπο να το κάνω, χωρίς να έχω τύψεις ότι κλέβω την ανάσα κάποιου άλλου. Μήπως έστω κι από λάθος μου έκλεβα έστω και λίγο από το πολύτιμο οξυγόνο κάποιου που δεν μου το έδινε.
Κι αυτό, γιατί όσες φορές κατάφερνα να ξεγελάσω τον εαυτό μου ότι κάποιες στιγμές ανέπνεα, ήταν απλά και μόνο μια μικρή παγίδα της ψυχής μου για να μην πεθάνω. Κάτι σαν σανίδα σωτηρίας σε στιγμές που όλο και κάποιος με έσπρωχνε μέσα στην θάλασσα για να μην τσακιστώ στα βράχια.
Τόσο μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον τους. Τι να κάνει κάποιος που σε αγαπάει όταν σε βλέπει να πνίγεσαι ή να πηγαίνεις κατευθείαν στην καταστροφή;
Απλά σου δίνει κι αυτός μια σπρωξιά προς την κατεύθυνση που πιστεύει ότι πρέπει να σε στείλει; Εκεί που θεωρεί ο καθένας ότι είναι το σωστό μέρος για να βρίσκεσαι; Κι ας πεθαίνεις εσύ λίγο - λίγο; Κι ας ……