Η Θάλεια (κεντρική ηρωίδα) ζει μια
συμβατική ζωή πνιγμένη από το τέλμα της καθημερινότητας, έως ότου μπαίνει στην
ζωή της ο Κοσμάς, αρχικά ως εραστής που ταράζει την ήρεμη ζωή της και στη
συνέχεια την οδηγεί σ’ ένα μεγάλο παράφορο έρωτα ο οποίος της ανοίγει τα μάτια
για να δει ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει ομορφότερος και καλύτερος για την ίδια
και τα παιδιά της μόνο εάν αγωνιστεί για να το κερδίσει αυτό και όχι
περιμένοντας να περάσει η μια μέρα μετά την άλλη. Το διαζύγιο πλέον είναι
μονόδρομος αλλά είναι κι ένας δρόμος δύσβατος και δύσκολο-προσπέλαστος με
έντονες αρνητικές αντιδράσεις από τον κοινωνικό της περίγυρο, την οικογένεια
της και ξεσπάσματα ενδοοικογενειακής βίας με σκοπό να «καταλάβει» το λάθος της
απόφασης της. Η Θάλεια όμως ξύπνησε και από πρόβατο έγινε λύκος, έμαθε πως για
να κερδίζεις πρέπει να παλεύεις κι όταν το έπαθλο είναι η ευτυχία η δική σου
και των παιδιών σου δεν δέχεσαι τίποτα λιγότερο από τα πάντα.
Οι αγαπημένες μου φίλες και κατά γενική ομολογία επιτυχημένες
συγγραφείς Θάλεια Κουνούνη – Πολυβίου και Αναστασία Καλλιοντζή ήταν οι πρώτοι
άνθρωποι που διάβασαν το βιβλίο μου κι ενθουσιασμένες με προέτρεψαν να το
παλέψω με σκοπό την έκδοση του.
Τέτα
Ένα βιβλίο που αγγίζει βαθειά τη γυναικεία ψυχή. Θα
έπρεπε να το διαβάσουν πολλοί άντρες εκτός από τις γυναίκες μήπως καταλάβουν
πως λειτουργούμε. Άνθρωποι και καταστάσεις στη ζωή μας που έρχονται για να
μείνουν ή για να φύγουν για να μην ξαναγυρίσουν ποτέ. Δύναμη θέλησης και ψυχής
αυτό που δίνει η συγγραφέας και αλήθειες που όσο κι αν πονάνε δεν παύουν να
είναι αλήθειες. Βρήκα πολλά κομμάτια του εαυτού μου, όπως θα βρουν οι
περισσότερες γυναίκες. Συγχαρητήρια. Το προτείνω.
Θάλεια Κουνούνη, Συγγραφέας
«Εκείνη γεννήθηκε, γέννησε η ίδια, ένιωσε έντονα τη
σκλαβιά για να μπορέσει να αναζητήσει τη δική της ελευθερία... Μέσα από τη δική
της απελευθέρωση έδωσε το δικαίωμα στα παιδιά της να αναζητήσουν τη δική τους,
πιο γρήγορα, με τη δική της παρουσία-λιμάνι, στους φόβους και στις τρικυμίες
τους... Απλόχερα χάρισε τον εαυτό της, την ίδια στιγ- μή που τόσοι άλλοι
γνώριμοι μα τόσο άγνωστοι ταυτόχρονα, της αρνήθηκαν το δικό τους... Κι όμως δεν
το ζήτησε ολοκληρωτικά... δε ζητιάνεψε την αγάπη τους... δεν έριξε ευθύνες (πώς
θα μπορούσε άλλωστε, μια ζωή την έμαθαν να ζει μέσα στις τύψεις και στις ενοχές
για το κάτι παραπάνω). Ήθελε μόνο ένα χέρι, ας ήταν δυο δάχτυλα μόνο απ’ αυτό
το χέρι να την ακουμπήσουν. Να νιώσει τη θέρμη τους, έστω το σιωπηλό «είμαι εδώ
ό,τι κι αν γίνει»... Μόνο με ένα βλέμμα να της το πουν κι ας μην έδιναν τίποτα
άλλο. Να το νιώσει... να βρει η ίδια ένα λιμάνι...
Εκείνος ήταν η αφορμή, ποτέ η αιτία. Εκείνος ήταν τα δύο δάχτυλα που έγιναν
χέρι, που έγινε σώμα, που έγινε αγκαλιά να τυλίξει σαν κουβερτούλα το
νεογέννητο εαυτό της... Ίσως λιμάνι εκείνος να μη γινόταν ποτέ. Όχι γιατί δεν
θα το ζητούσε ή δε θα το άξιζε. Απλά λιμάνι εκείνης ήταν πια ο ίδιος ο εαυτός
της... Είχε μέσα τα παιδιά της, εκείνον, τις γνώσεις της, τις φίλες της, μα
πάνω απ’ όλα, τον ελεύθερο με δική της άγκυρα πια εαυτό της... Η Ειρήνη
Φραγκάκη είναι μία λογοτέχνης που έχει περίσσευμα την ευαισθησία. Μια
ευαισθησία που ξεχειλίζει από την αναζήτηση εννοιών, τοποθετώντας την με
φράσεις, που πιστεύω όλοι μας τις έχουμε κατά καιρούς δικές μας σκέψεις. Θα
έλεγα ότι δίνει μέσα από τα κείμενά της μία κατάθεση ψυχής. Μιας ψυχής που
μπορεί να έχασε τις αγκιστρωμένες ελπίδες των φτερών της, όπως λέει η ίδια,
αλλά παλεύει συνεχώς και διεκδικεί μέσα από τις δυσκολίες της ζωής, το δικαίωμά
της στην ευτυχία».
Αναστασία Καλλιοντζή, Συγγραφέας
«Η Ειρήνη Φραγκάκη, σε τούτο το πρώτο της πνευματικό
παιδί, απέδειξε περίτρανα ότι η μεγαλύτερη επιτυχία του συγγραφέα είναι να
καταφέρνει να κρατά ίσες αποστάσεις από τους ήρωες του, έτσι ώστε να τους
αποδώσει στην καρδιά ημών των αναγνωστών δικαιωμένους... Ο λόγος της ρέει
αβίαστα, βελούδινος αλλά και αμείλικτος σε ίσες δόσεις, το πρώτο πρόσωπο
δημιουργεί από την αρχή μια αίσθηση πολύτιμης οικειότητας, οι διάλογοί της
είναι ένα πραγματικά πολύ δυνατό κομμάτι του βιβλίου. Κι όσο για την πλοκή;
Αλλού υπαινικτική και αλλού αφειδώλευτα ξεκάθαρη, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον
του αναγνώστη, ο οποίος οπωσδήποτε θα αναγνωρίσει μέσα στις σελίδες του βιβλίου
κάτι από τον εαυτό του. Μεγάλη έκπληξη- προείκασμα μεγάλης επιτυχίας!»
Ευαγγελία Ευσταθίου, Συγγραφέας
«Στις σελίδες του, η ίδια η ζωή. Στους ήρωες του,
ψυχές που πονούν και λυτρώνονται σ’ έναν κύκλο που την τροχιά του την έχουν
διαγράψει πολλοί. Γραφή κοφτή, ζωντανή, ευέλικτη, ικανή να δίνει εικόνες και να
μεταφέρει συναισθήματα. Το πρώτο βιβλίο της Ειρήνης Φραγκάκη ήταν για μένα
αληθινή αποκάλυψη. Συγχαρητήρια!»
ΚΟΛΕΤΣΑ ΑΝΝΑ
Ακόμα αναπολώ κομμάτια του βιβλίου και δακρύζω. Το
συστήνω ανεπιφύλακτα
Κατερίνα Παπαδάκη
Ένα έξοχο βιβλίο με συγκλονιστική γραφή που σε κάνει
να χάνεσαι μέσα στις λέξεις. Ίσως ότι καλύτερο έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια
Ντίνα Μαυραγάνι
Το διάβασα το βιβλίο με μεγάλη προσοχή. Πιστεύω πως είναι
γραμμένο σωστά για μια αρχάρια. Θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Ίσως το επόμενο!
Μαρία Στυλιανού Συγγραφέας - Εκδότης
Ανέκαθεν θαύμαζα τις γυναίκες που τολμούν, τις
γυναίκες που παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, τις γυναίκες που σε καμία
περίπτωση δεν υποκύπτουν, δεν σκύβουν το κεφάλι, δεν παραιτούνται να το πω πιο
σωστά. Θαύμαζα τον δυναμισμό που κρύβουν αυτές οι γυναίκες μέσα τους, και
ιδιαίτερα ο τρόπος που καταφέρνουν να συνδυάσουν θηλυκότητα και τσαγανό.
Θαύμαζα ακόμα πιο πολύ τις γυναίκες που εργάζονται και δεν περιμένουν από τον
άντρα τους ή τους γονείς τους να τις βολέψουν. Έχει άλλη χάρη, όταν μια γυναίκα
στέκεται στα πόδια της χωρίς τ' αποκούμπι κανενός δεκανικιού...Στο μυαλό μου,
αυτό που εγώ θεωρώ ιδανική γυναίκα, δεν είναι η φεμινίστρια - σε καμία
περίπτωση δεν γουστάρω τον φεμινισμό - κάπως έτσι μπλέξαμε τα μπούτια
μας....Ιδανική γυναίκα, είναι αυτή που χρησιμοποιεί πάνω απ' όλα την εξυπνάδα
της, αυτή που φροντίζει καθημερινά να καλλιεργεί το πνεύμα της, αυτή που
σέβεται πάνω απ' όλα τον εαυτό της, την οικογένεια και τους φίλους της, ιδανική
γυναίκα είναι αυτή που ξέρει να παίζει τον σπουδαιότερο ρόλο της ζωής της -
αυτόν της μητέρας - που είναι ότι πιο ευλογημένο και ακριβό μας έχει δώσει ο
Θεός...Ιδανική γυναίκα, είναι ο άνθρωπος ο οποίος με θάρρος κοιτάζει τον κόσμο
κατάματα και λέει τη γνώμη της χωρίς φόβο και χωρίς πάθος...Και τέλος, ιδανική
γυναίκα, είναι αυτή η γλυκιά ύπαρξη, που δεν κάνει εκπτώσεις στα θέλω της...Για
να μπορεί μια γυναίκα να κάνει τους ανθρώπους που αγαπά ευτυχισμένους, πρέπει
να αισθάνεται πρώτα η ίδια την ευτυχία να της πλημμυρίζει την καρδιά, πρέπει να
νιώθει ότι αγαπιέται, ότι η προσφορά της είναι σεβαστή και εκτιμημένη σωστά και
δίκαια...Αν λοιπόν μια γυναίκα, νιώθει μέσα της την απεραντοσύνη ενός χαοτικού
κενού...είναι απλά καταδικασμένη να γίνει δυστυχισμένη, και εν συνεχεία...να
κάνει δυστυχισμένους και τους γύρω της...
Και διαβάζω ένα απόσπασμα από την πρώτη συγγραφική
δουλειά της Κας Φραγκάκη για να καταλάβετε τι εννοώ...
Κάποτε έβλεπα τη ζωή μου σαν να ήμουν κλεισμένη πίσω
από τα σίδερα. Λες και δεν υπήρχε αέρας εκεί που με είχαν κλείσει. Ασφυκτιούσα
αλλά δεν το καταλάβαινε κανείς. Ποιος άλλωστε θα είχε την καλοσύνη να
ενδιαφερθεί για μένα για το πώς ένιωθα ή για το τι με απασχολούσε; Ποιος θα
μπορούσε έστω και μια φορά στη ζωή μου να με ρωτήσει για το τι πραγματικά είχε ανάγκη
η ψυχή μου; Απολύτως κανείς. Κανείς μέχρι που βρέθηκε στο δρόμο μου Εκείνος!
Εκείνος που όχι μόνο νοιάστηκε για μένα αλλά και ό,τι έκανε ήταν πραγματικά
αληθινό και βγαλμένο μέσα απ' την καρδιά του.
Αυτόν τον άνδρα αγάπησα γιατί μου έμαθε τι θα πει ζωή
και τι σημαίνει να αναπνέεις χωρίς να χρειάζεσαι μάσκα οξυγόνου όταν όλα γύρω
σου γίνονται καταπιεστικά και μια θηλιά για να σε πνίξουν. Αυτόν που μου έδειξε
τον τρόπο πώς να το κάνω χωρίς να έχω τύψεις ότι κλέβω...την ανάσα κάποιου
άλλου...
Είναι πραγματικά οδυνηρό, έως φρικτό, να αισθάνεσαι
ότι με την αγάπη, τη θυσία και την προσφορά που απλόχερα δίνεις στον άνθρωπο
σου, του κλέβεις την ανάσα...τον καταπιέζεις...τον σκοτώνεις...Ένας αργός
θάνατος και για τους δυο....
Κι όταν μια γυναίκα νιώθει καταδικασμένη στην δυστυχία
της...τι κάνει; Προσπαθεί να απεγκλωβιστεί...Μιλάει στην οικογένεια της...Σ'
αυτούς τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι την αγαπούν περισσότερο απ'
οποιονδήποτε άλλο...Μιλάει στη μάνα...Σ' αυτή την ιερή φιγούρα...που κανονικά
οφείλει να δείξει κατανόηση, οφείλει να συμπαρασταθεί στο παιδί της...οφείλει
να του απλώσει το χέρι...να του δείξει ότι είναι εκεί...δίπλα του...μαζί
του...ότι κι αν αποφασίσει για το μέλλον....
Απόσπασμα από τη σελ.365
Ναι, επιλογή μου ήταν να πω όλα όσα έπρεπε και μ' έπνιγαν τόσα χρόνια. Κάποια
στιγμή μου είπε,
" όπως έστρωσες κοιμήσου", το ίδιο μπορώ να
πω κι εγώ όμως. Τα δικά της τα στρωσίδια ήταν αυτά που είχαν αγκάθια αλλά δεν
τρύπησαν την ίδια. Δυστυχώς είχαν επιπτώσεις στο παιδί της κι εκείνη δεν έκανε
τίποτα για να επουλώσει τις πληγές που δημιουργήθηκαν. Δεν έπιασε ποτέ αυτά τα
χέρια κι αυτά τα μάτια που ακόλαστα κοίταγαν κι έπιαναν και να τα σπάσει. Να τα
κάψει, να τα λιώσει, να τα εξαφανίσει. Τα άφησε εκεί να γαντζώνονται και να
πληγώνουν βίαια, ψυχή και σώμα ένα μπουμπούκι που ήθελε ν' ανθίσει, γιατί αυτός
ήταν ο προορισμός του. Αυτό δεν είναι η γυναίκα; Ένα μπουμπούκι που θέλει ν'
ανθίσει! Τι χρειάζεται λοιπόν; Αγάπη και φροντίδα.... Ζητάει πολλά;
Ειρήνη μου, κλείνω εκφράζοντας σου τις ευχαριστίες μου
για το ταξίδι που μου χάρισες μέσα από τις σελίδες του υπέροχου βιβλίου σου.
Εύχομαι από καρδιάς, να το αγαπήσουν όλοι, όπως το αγάπησα κι εγώ....Εύχομαι με
την πέννα σου να καταφέρεις να ξυπνήσεις τη νυσταγμένη συνείδηση όλων αυτών των
γυναικών που υποφέρουν αλλά σιωπούν...που είναι δυστυχισμένες αλλά παραμένουν
κάτω από την ομπρέλα της δυστυχίας τους γιατί απλά δειλιάζουν...γιατί
φοβούνται...
Η ζωή είναι ωραία...κι είναι δικιά μας.....
